[ Pobierz całość w formacie PDF ]

końca. Za parę dni mieli go wypisać. Podczas
ostatniego tygodnia Tate był daleki i obcy. Marnie
nie mogła już tego wytrzymać.
Z dala od Tate'a jej życie przestało mieć jakiekolwiek
znaczenie. Sprawy, które kiedyś były najważniejsze,
przybladły w porównaniu z uczuciem do niego.
Teraz, o jedenastej więczorem, stała przed nim. Nie
wiedziała, czy ta konfrontacja była dobrym pomysłem.
Jeśli z jego twarzy można było wyczytać cokolwiek,
to nie wyglądał na zachwyconego jej widokiem.
- O czym chcesz ze mną rozmawiać? - zapytał
wchodząc do pokoju. Rzucił aktówkę na barek i nalał
sobie drinka.
Marnie przygryzła dolną wargę. Przygotowała całą
przemowę, ale teraz wszystko uciekło jej z pamięci
i nerwy odmówiły posłuszeństwa.
- Wiesz o czym. O nas.
Wolną ręką Tate gwałtownie rozluz
nił krawat.
- Nie używaj słowa: nas, Marnie - powiedział
bezbarwnym głosem. - Nas nigdy nie było.
Czuła, że serce jej pęka.
- Ale...
- Czy Lance jeszcze chce się z tobą ożenić?
- Tak, ale...
- To dobrze. Macie moje błogosławieństwo.
ROZDZIAA
DZIESI
TY
Marnie zbladła. Miała wrażenie, że ziemia usuwa
się jej spod nóg. Tate chciał, by wyszła za Lance'a.
To niemożliwe! On nie miał tego na myśli!
- Coś... coś ty powiedział? - Jej głos był słaby.
Tate machinalnie przeczesał włosy.
- Słyszałaś - odparł.
- Ale nie rozumiem. - Z rozpaczą, w osłupieniu
potrzÄ…saÅ‚a gÅ‚owÄ…. Zawsze czuÅ‚a gÅ‚Ä™boko zakorze­
niony strach, że Tate jej nie kocha. Nie przypu­
szczaÅ‚a jednak, że ich zwiÄ…zek może siÄ™ tak za­
kończyć. O Boże, tylko nie to! - Ty tak nie myślisz
- wyjąkała.
- Owszem - rzucił obojętnie.
Marnie cała się skuliła. To nie był ten sam
mężczyzna, który nie tak dawno brał ją w ramiona
i kochał się z nią czule, z pasją. To był zimny,
niewzruszony, obcy człowiek, którego nie poznawała.
- Wiedziałaś, że to musi się skończyć - powiedział.
Nie odrywał oczu od jej twarzy.
Marnie nie mogła dać mu odczuć, jak bardzo ją
ranił. Uniosła głowę. Broda jej drżała mimo wysiłku,
by to opanować.
- Czy mówisz tak dlatego, że uważasz, iż nie
jestem dla ciebie wystarczajÄ…co dobra?
- Cholera! - Jego oburzenie byÅ‚o widoczne. - Gdy­
bym tak uważał, to nie nakłaniałbym cię do poślubienia
mojego syna.
Marnie wstrzymała oddech. Robiła wszystko, by
zignorować fakt, że coś ją ściska za gardło.
- Nie chce wyjść za Lance'a. Nigdy nie chciałam. On
jest... zepsutym, bogatym smarkaczem, który pewnie
już nie wydorośleje - przerwała drżąc. - Czy chodzi ci
o to, że nie zaprotestowałam, gdy Lance mnie dotknął?
- Posłuchaj, postawmy sprawę jasno. To nie
zazdrość każe mi zakończyć nasz związek. - Wziął
głęboki oddech. - Choć muszę przyznać, że prawie
mnie to wykończyło.
- Och, Tate - zatkała Marnie.
- Ale jednocześnie - ciągnął dalej, jakby jej nie
słyszał - zrozumiałem, jak bardzo do siebie pasujecie.
Lance potrafi dać ci więcej szczęścia niż ja.
- Nie, nie potrafi!
- Spójrz prawdzie w oczy, Marnie. Jestem dla
ciebie za stary.
- To idiotyczne, bezsensowne! - krzyczaÅ‚a wyÅ‚a­
mując sobie palce. - Wiek nie ma znaczenia, jeśli się
kogoś kocha - dodała łkając.
- A co z dziećmi?
- O co ci chodzi?
ParsknÄ…Å‚.
- Masz prawo je mieć. Ja jestem za stary, żeby
znów stać się ojcem.
- To proste. Nie będziemy mieli dzieci. Ja chcę
ciebie, a nie dzieci.
- Teraz tak mówisz - odparł z uporem.
Marnie zakryła rękami uszy.
- Przestań! Natychmiast! Przestań zwalać winę na
mnie. To ty wynajdujesz wymówki. - Zakrztusiła się
własnymi łzami. - To ty się boisz, nie chcesz się
wiązać, to ty... mnie nie kochasz!
- Do diabła, nie o to chodzi!
- Więc o co? - Teraz błagała go, ale było jej
wszystko jedno. - O twego syna? Czy o to chodzi?
O poczucie winy?
- Skończyło się, Marnie. Nie ma innego wyjścia.
- Och, Tate, nie kończ tego tak, proszę. Nic ci nie
da poświęcanie się dla Lance'a. On nie jest dla mnie.
Czy tego nie widzisz.
- Sądzisz, że chciałem, by tak się stało? - zapytał
szorstko.
Przysunęła się bliżej. Pragnęła poczuć jego zapach,
dotknąć go i objąć.
- O Boże, Marnie - wyjęczał.
Przyciągnął ją ku sobie i zaczął całować. Desperacko
przytuliła się do niego. Wszystkie konkretne myśli
wyparowały, żadne słowa nie przychodziły jej do
głowy. Czuła tylko potrzebę bycia z nim.
Nagle Tate odsunął Marnie od siebie i odwrócił się
zgarbiony, jakby niósł na ramionach ogromny ciężar.
Oddychał nierówno.
Po policzkach dziewczyny płynęły łzy. Pomyślała,
że przegrała tę bitwę. Poczucie winy było u Tate'a
silniejsze. Jak skała, o którą się rozbijała.
- Tate...
- Nie... Marnie - powiedział zduszonym głosem
- to koniec.
Marnie była zrozpaczona. Chwyciła go za ramię
i obróciła ku sobie.
- Powiedz, że mnie nie kochasz! Spójrz mi w oczy
i powiedz to!
Tate zawahał się. Wyglądał, jakby był kompletnie
załamany. Lecz kiedy się odezwał, jego głos nie drżał.
Powiedział bez zająknienia:
- Nie kocham ciÄ™.
Marnie chciała mu jeszcze bardzo dużo powiedzieć,
chciała bardzo dużo zrobić. Ale stała tylko i patrzyła,
jak Tate odwraca siÄ™, wychodzi i zamyka za sobÄ… drzwi.
Ze stÅ‚umionym okrzykiem upadÅ‚a na kolana i wy­
buchnęła płaczem.
Gdy Tate odszedł, serce Marnie o mało nie pękło.
Następny tydzień przeżyła tylko dzięki własnej dumie.
Unikała go, co nie wymagało wysiłku. W biurze
wszystko było w porządku, więc Tate dużo czasu
spędzał na ranczu. Wyprowadziła się rano, szybko
i spokojnie, kiedy on pojechał kupować konie. Kate
stała się dla niej wysłańcem niebios.
- ChÄ™tnie nawrzucaÅ‚abym temu sukinsynowi - po­
wiedziała, jak tylko dowiedziała się wszystkiego od
Marnie.
Wspomnienie płonących oczu i zmarszczonego nosa
Kate wywołało przelotny uśmiech na twarzy Marnie.
- Marnie?
Potrząsnęła głową i zmusiła się, by wrócić do
rzeczywistości. Odwróciła się i spojrzała na Lance'a.
Stan jego zdrowia pogorszył się i nie wypisano go ze
szpitala.
- Tak? - Uśmiechnęła się z trudem. Była jakby
nieobecna.
- Ostatnio przebywaliśmy sporo czasu razem,
prawda?
- Tak - odpowiedziała ostrożnie.
- Czy to nie dowodzi, że stanowimy dobrą parę
i że...
Podniosła dłoń w niemym proteście.
- Nie, Lance. Nawet nie zaczynaj. Wiem, ku czemu
zmierzasz. Nic z tego nie wyjdzie. A poza tym obiecałeś,
że słowo  my" nie będzie wypowiadane.
Lance się zaczerwienił.
- Do diabła, Marnie, nie mam zamiaru rezygnować
z ciebie bez walki.
Poderwała się z krzesła.
- Nie masz wyboru - powiedziała zimno. - Im
wcześniej to zrozumiesz, tym prędzej będziesz mógł
ułożyć sobie życie.
Zapadła długa cisza, która niczego nie rozwiązała.
- Czy on jest aż taki dobry w łóżku?
Oczy Marnie rozszerzyło zdumienie.
- Boże - Lance cedził słowa - nie zgrywaj przede
mnÄ… niewiniÄ…tka.
- Lance...
- Wiem o tobie i ojcu.
Marnie poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła.
- Od... jak dawna wiesz?
- Może dostałem parę ciosów w głowę, ale nie
jestem ślepy - mówił ostrym tonem.
Marnie wyprostowała się.
- Nigdy nie uważałam, że jesteś.
- Więc kiedy ślub? [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

forum-gsm.htw.pl