[ Pobierz całość w formacie PDF ]

otoczenie działało na nerwy, pobudzało wyobraz
nię, kazało pamiętać o żmijach, skorpionach,
pająkach, tygrysach i innych okropieństwach tropiku. W pewnej chwili Tanner pociągnął nosem,
splunął, pociągnął nosem powtórnie i zawołał z odrazą:
- By Jove! Ależ my śmierdzimy!
- W istocie, nie pachniemy perfumami  Soir de Paris - odparł McNeill. - Nie pamiętam, kiedy
się ostatnio porządnie myłem.
Duval podniósł się z trudem i powlókł na ścieżkę. Palce miał kurczowo zaciśnięte na dolnej
części brzucha.
- Człowiek niknie w oczach - martwił się McNeill.
- Co z nim robić? Nie znam się na medycynie, lekarstw nie mamy. Co mu dać? Peter rozłożył
ręce.
- Nie wiem - mruknął z przygnębieniem. - Wiem natomiast, że jeżeli jutro nie znajdziemy wody
do picia, wkrótce będzie z
le. Pocimy się bezustannie, wyparowywujemy strasznie dużo płynu,
musimy go uzupełniać. Woda od starego kacyka nie wystarczy na długo, a bez wody Duval skończy
się w przeciągu doby. No cóż, można w ostateczności zlizywać rosę z liści. Potem wsadzimy w usta
kamyki i będziemy ssać. To pomaga.
- Na jak długo?
- Do licha, Alan, musimy się przedostawać od jednego strumyka do drugiego!
Duval powrócił, uśmiechnął się blado do kolegów, mruknął niemrawy żart o swym żołądku,
popił wody z tykwy podsuniętej przez Shannona i ułożył się do snu. Zapanowało milczenie. Po chwili
Tanner zachrapał donośnie, zawtórował mu Alcock, cieniej i z pogwizdywaniem przez nos. Peterowi
kleiły się oczy i już drzemał, gdy nagle Alcock poderwał się z wrzaskiem na nogi.
- %7łmija! %7łmija... kraut! Ugryzła mnie! Boże Wszechmocny, ratuj!
Zerwali się z legowiska. Ogarnęła ich zaraz
liwa panika. Z ust Australijczyka wyrwał się
przerażony okrzyk:
- Mnie też ugryzła!
W tym momencie Peter poczuł bolesne, palące ukąszenie, po nim drugie i trzecie. W nogę, w
bark, w plecy. Nie panując dłużej nad sobą, tracąc resztki zdrowego rozsądku, rzucili się po omacku
ku ścieżce, potrącali się wzajemnie, popychali, potykali na korzeniach, uderzali o gałęzie. Gdy
Shannona ugryzło coś po raz czwarty, teraz w przedramię, automatycznie uderzył się drugą ręką i
wyczuł pod palcami niewielki, twardy kształt. Zgniótł go i nagle się uspokoił, a nawet roześmiał.
- Wszystko w porządku, chłopcy - zawołał trzęsącym się jeszcze z podniecenia głosem. - To tylko
mrówki. Zwykłe mrówki!
- By Jove! - zawołał Tanner i dosadnie zaklął przez zęby. - Jeszcze nigdy w życiu tak się nie
bałem!
Powrócili do legowiska, ale nikt nie chciał się położyć na ziemi. Peter, nie zapominający o
chorym Duvalu, zaczął w ciemnościach wymacywać tykwy z wodą, porzucone w czasie panicznej
ucieczki. Natrafił wreszcie na jedną i wydał cichy okrzyk przerażenia. Tykwa była otwarta i... pusta.
Druga tykwa była również próżna, w trzeciej znajdowało się tylko trochę płynu.
- Alan - wyrzekł półgłosem do McNeilla.
- Tak.
W paru słowach Shannon powiedział mu o nowym nieszczęściu. McNeill przez długą chwilę nie
odpowiadał, potrafił jednak zdobyć się na normalny, zrównoważony ton:
- Jeszcze jedna strata. Miałeś rację, Peter, musimy odszukać jakiś strumyk. Resztka wody będzie
wyłącznie dla Duvala. Teraz pomyślmy o spaniu.
Peter, starając się zapomnieć o nieszczęsnych tykwach, długo namyślał się nad wynalezieniem
innego miejsca, w końcu przypomniał sobie o drzewach. Zaproponował, by wdrapać się na któreś z
nich, znalez
ć jakieś rozgałęzienie. ulokować się możliwie wygodnie i przymocować dla
bezpieczeństwa lianami.
- Małpę chcesz ze mnie zrobić? - zżymał się Tanner, który na wiadomość o stracie wody popadł
w zgryz
liwy nastrój. - Przeklęta Sumatra! Co za licho nas tutaj zaniosło?! Wolałem naszą dziurawą
łajbę.
- I rekiny? - podsunął cicho McNeill.
Australijczyk wyrzucił z siebie soczyste przekleństwo, w którym dał wyraz swego stosunku do
wojny, Japończyków, Sumatry i wszelkich insektów.
- Z drzew pospadamy jak zgniłe gruszki - wyrzekał. - A na ziemi zagryzą nas mrówki, skorpiony, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

forum-gsm.htw.pl