[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dziedzinach życia ludzkiego, od kultury do polityki, od gospodarki do badań
naukowych. Chrześcijanie, których życie i praca przebiega w tym wymiarze
międzynarodowym, winni zawsze pamiętać o obowiązku dawania świadectwa
Ewangelii.
38. Nasze czasy są dramatyczne i zarazem fascynujące. Podczas gdy z jednej strony
wydaje się, iż ludzie zabiegają o dobrobyt materialny i pogrążają się coraz bardziej w
konsumistycznym materializmie, to z drugiej strony ujawnia się dziś pewne niepokoju
poszukiwanie sensu istnienia, potrzeba życia wewnętrznego, pragnienie nauczenia się
koncentracji i modlitwy. Nie tylko w kulturach przepojonych religijnością, ale również
w społeczeństwach zeświecczonych poszukuje się duchowego wymiaru życia jako
środka zaradczego na odczłowieczenie. Zjawisko to, zwane  nawrotem do religii , nie
jest pozbawione wieloznaczności, ale zawiera też jakieś wezwanie
Kościół ma niezmierne dziedzictwo duchowe do zaofiarowania ludzkości w Chrystusie,
który mówi o sobie, że jest Prawdą, Drogą i %7łyciem (por. J 14, 6). Jest chrześcijańską
drogą, która prowadzi do spotkania z Bogiem, do modlitwy, ascezy, do odkrycia
sensu życia. Również ten  areopag musi być ewangelizowany.
Wierność Chrystusowi i działanie na rzecz wolności człowieka 39. Wszystkie formy
działalności misyjnej odznaczają się świadomością, że służą rozwojowi wolności
człowieka, głosząc mu Jezusa Chrystusa Kościół ma być wierny Chrystusowi, którego
jest ciałem i którego misję nadal rozwija. Konieczne jest, by szedł ty samy drogą,
 jaką kroczył Chrystus, mianowicie drogę ubóstwa, posłuszeństwa, służby i ofiary z
siebie aż do śmierci, z której przez zmartwychwstanie swoje powstał Chrystus
zwycięzcą 63. Kościół zatem winien starać się ze wszystkich sił prowadzić swą misję
w świecie i dotrzeć z nią do wszystkich ludów, a ma również prawo do tego, dane mu
przez Boga dla urzeczywistnienia Jego planu. Wolność religijna, nieraz jeszcze
ograniczona czy uszczuplana, jest podstawą i gwarancją wszystkich swobód, które
zapewniają dobro wspólne ludzi i ludów. Trzeba dążyć do tego, by autentyczna
wolność religijna została przyznana wszystkim i wszędzie. Kościół pracuje nad tym w
różnych krajach, szczególnie w tych, w których katolicy są większością i gdzie
większy jest zasięg jego wpływów. Nie chodzi jednak o problem religii większości czy
mniejszości, lecz o niezbywalne prawo wszystkich i każdej osoby ludzkiej.
Z drugiej strony, Kościół zwraca się do człowieka w pełnym poszanowaniu jego
wolności64: misja nie uszczupla wolności, ale działa na jej korzyść. Kościół
proponuje, niczego nie narzuca: szanuje ludzi i kultury, zatrzymuje się przed
sanktuarium sumienia. Tym, którzy opierają się pod najróżniejszymi pozorami
działalności misyjnej, Kościół powtarza: Otwórzcie drzwi Chrystusowi!
Zwracam się również do wszystkich Kościołów partykularnych, młodych i starych.
Z
wiat coraz bardziej się jednoczy, duch ewangeliczny winien prowadzić do
przezwyciężenia barier kulturowych i nacjonalistycznych, unikając wszelkiego
zamykania się w sobie. Benedykt XV przestrzegał już misjonarzy swych czasów,  aby
pomni własnej godności nie myśleli bardziej o swej ojczyz
nie ziemskiej aniżeli o
niebieskiej 65. To samo zalecenie ważne jest dzisiaj dla Kościołów partykularnych:
Otwórzcie drzwi misjonarzom, gdyż każdy  Kościół partykularny, który dobrowolnie
odłączałby się od Kościoła powszechnego, straciłby swoją więz
z Bożym planem i
stawałby się uboższy w swym kościelnym charakterze 66.
Zwrócić uwagę chrześcijan na południe i wschód 40. Działalność misyjna stanowi
jeszcze dziś największe wyzwanie dla Kościoła. U schyłku drugiego tysiąclecia
Odkupienia coraz bardziej oczywisty staje się fakt, że narody, które nie otrzymały
jeszcze pierwszego przepowiadania o Chrystusie, stanowią większość ludzkości.
Bilans działalności misyjnej czasów nowożytnych jest niewątpliwie pozytywny: Kościół
został założony na wszystkich kontynentach, a nawet większość wiernych i Kościołów
lokalnych nie znajduje się dziś w starej Europie, ale na kontynentach, które
misjonarze otworzyli dla wiary,.
Pozostaje jednak faktem, że  krańce ziemi , na które należy zanieść Ewangelię,
oddalają się coraz bardziej, i wypowiedz
Tertuliana, że  Ewangelia została ogłoszona
na całej ziemi i wszystkim ludom 67, jest bardzo daleka od konkretnego
urzeczywistnienia: misja ad gentes dopiero się zaczyna. Nowe narody pojawiają się
na scenie światowej i również one mają prawo do otrzymania zbawczego orędzia.
Przyrost demograficzny na Południu i na Wschodzie, w krajach niechrześcijańskich,
sprawia, że wzrasta stale liczba ludzi, którzy nie znają Chrystusowego Odkupienia.
Trzeba więc zwrócić uwagę misjonarską ku tym obszarom geograficznym i
środowiskom kulturowym, które pozostały poza wpływem Ewangelii. Wszyscy
wierzący w Chrystusa winni odczuwać, jako część integralną swojej wiary, apostolską
troskę i o przekazywanie innym radości i światła wiary. Troska ta winna stać się
niejako głodem i pragnieniem, by dać poznać Boga, gdy się dostrzega niezmierzone
horyzonty świata niechrześcijańskiego.
Rozdział V
Misyjne drogi
41. Działalność misyjna polega jedynie i wyłącznie na okazaniu planu Bożego, czyli
Epifanii, i całkowitym jego wypełnieniu w świecie oraz w jego historii, w której Bóg [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

forum-gsm.htw.pl